Sterk spul hé, die Fisherman's friend....

Het is woensdagmorgen(22-September) en om 9:00 komt een verhuisbedrijf hier en worden de spulletjes die we in dit jaar verzameld hebben (een 190 kilo schoon aan de haak!) netjes ingepakt en via luchtvracht richting Nederland gevlogen.
De kindjes snappen er helemaal niks meer van, ze mochten hun koffertje vol speelgoed stoppen en de rest werd voor hun ogen ingepakt en meegenomen.
Indy pakte haar Dora koffertje en ging alvast klaar staan om samen met de spullen naar Nederland te vertrekken.
Het was toch wel een gek gevoel nu ons huisje er zo “leeg” uitzag.
Maar ik had geen tijd om daar over na te denken want ik kreeg om 13:00 diezelfde middag 6 dames met hun 5 kindjes op bezoek die hier kwamen om te lunchen.
Ik had ze spontaan uitgenodigd en kwam erna pas achter dat ik maar 3 pannen had, maar gelukkig wel 6 borden met bestek (en lang leve de Ikea!! ook 6 kinderbordjes met bestek).
Dus ik had nét genoeg pannen om kip en gehakt tortilla's te maken met een lekkere mexicaanse salade en als nagerecht brownies met ijs hmm.
De kindjes kregen pizza en ze wisten niet hoe snel ze het ijs met m&ms naar binnen moesten werken om daarna weer lekker samen te gaan ravotten.
De volgende dag konden we alvast de koffers inpakken omdat we vrijdagmorgen naar Langkawi (eilandje van Maleisie) vlogen om daar samen met familie van den Einden heerlijk te genieten.
De vlucht duurde maar 1 uur en 20 minuten en toen we aankwamen op het tropische eilandje kregen we een warm welkom via een tropische regenbui.
Aangekomen in het Lagoon resort was het lekker rustig want er waren bijna geen gasten maar het personeel van het hotel was erg gestressed omdat de gasten die er zaten steeds aan het klagen waren wanneer ze nu eindelijk de sleutel van hun kamer kregen.
Wij hadden alle tijd en dat kon de baliemedewerker erg waarderen want hij riep toen ik aan de beurt was “jij bent vandaag door ons uitgekozen als gelukkige!”..... Ik dacht da's mooi!? en als ik er nóg gelukkig van word, doe mij er dan maar vier van (wat het ook mocht zijn)!.
Hij gaf mij meteen de sleutel en zei dat we met het golfkarretje naar ons verblijf zouden worden gebracht. Ik keek Tom verbaasd aan want we hadden 2 hotelkamers geboekt en ik dacht dat we die gewoon via de lift wel konden bereiken, maar we stapten in en Tom zei al hoopvol tegen mij:”mop misschien krijgen we wel één van de houten villa's op palen boven de zee?”.
En jawel hoor we gingen richting het strand en ze brachten ons netjes naar een luxer onderkomen en voor Bart en Elle hadden ze de kamer naast ons gereserveerd.
We waren helemaal blij verrast met ons huisje op palen en hadden een geweldig mooi uitzicht op het water vanuit ons balkon.
Het was ondertussen ook opgehouden met regenen zodat we lekker konden gaan zwemmen met de kindjes en elke keer dat Indy zonder bandjes in het diepe zwembad sprong haastten zich mensen die aan het zwemmen waren naar haar toe om haar te “redden”, wat natuurlijk erg goed bedoeld was, maar Indy kan al een beetje zwemmen (en wij zijn natuurlijk altijd dicht bij haar).
En ze werd elke keer erg boos en begon te gillen:”niet doen!!.. ikke wil zelf zwemmen!” ha,ha,. Het is natuurlijk ook een vreemd gezicht als zo'n kleine meid in een diep zwembad springt.
's Avonds hebben we met z'n viertjes op het strand Italiaans gegeten en toen we richting ons huisje liepen waren Bart, Elle en Vic ondertussen ook vanuit Penang aangekomen.
Die avond hebben we onder het genot van een Heineken en een mooie zonsondergang gezellig op ons terrasje bijgekletst en konden de kindjes gezellig samen spelen.
De volgende morgen hebben we met z'n zevenen een auto gehuurd en zijn we richting de kabelbaan gereden, waarmee je 700 meter boven de zeespiegel uitsteeg en wat een geweldig mooi uitzicht gaf over de eilanden en het water rondom Langkawi.
's Avond hebben we met z'n allen op een mooi strandje heerlijke verse vis en stingray met lokale gerechten gegeten (wat zullen we dat gaan missen!) en konden de kindjes zich fijn op het strand vermaken.
De rest van het weekend hebben we een beetje rondgereden, zijn we naar de onderwaterwereld geweest, aten we een heerlijke lunch in een mooi resort met een geweldig uitzicht en hadden we alle tijd om bij te kletsen, want wat zal het wennen worden dat we elkaar heel wat minder gaan zien en spreken de komende tijd.
Maar aan alle leuke dingen komt een eind en zo ook aan ons weekendje samen met Bart, Ellen en Vic op Langkawi.
Als je bedenkt dat we in 2004 nog met z'n viertjes op een opgevoerde brommer 3 weken door Vietnam scheurden en nu 6 jaar later alle vier met (kind)eren in Azie wonen en weer zo'n avonturen samen mee mogen maken dan is dat toch wel echt super!

Eenmaal weer thuis gekomen begon de tijd van het afscheid nemen alvast, ik was uitgenodigd voor een Indonesische afscheidslunch bij Herni met de dames wat heerlijk en erg gezellig was.
Ook hadden vrienden van ons een afscheids bbq georganiseerd met alle vrienden en het werd weer een hele gezellige avond waarbij de kindjes ook pas om 11:00 hun bed in rolden.
Luca's beste vriendje Lukas Holmes ging de volgende morgen op vakantie dus daar moesten we alvast afscheid van nemen en Luca had het daar best moeilijk mee (en zijn mama ook!)
En gisteren was het ook meteen de laatste schooldag voor Luca en mocht hij trakteren wat hij natuurlijk geweldig vond, hij was dan ook al om 5:30 wakker.
Het afscheid viel een beetje zwaar voor Juffrouw Zidah (en voor mama's natuurlijk ook weer) want Luca en Miss Zidah waren vanaf dag één de beste vriendjes .
Toen Luca een jaar geleden op school kwam en nog geen Engels kon praten nam zij hem onder haar hoede, ze gaf hem extra Engelse les en Luca wijkte geen minuut van haar zijde dus zodoende hadden ze toch een speciale band gekregen.
De juffrouwen hadden kadootjes voor Luca en zelfs voor Indy gekocht en allemaal leuke foto's uitgeprint en er iets bij geschreven (jawel wéér zo'n heerlijke tranentrekker!)
Miss Zidah vroeg ook of ze ons uit mocht zwaaien op het vliegveld wat ze eigenlijk niet mag vanuit het regelement van de school, maar ze wilde het heel graag en wij vinden dat ook erg lief van haar, alleen word dat wéér janken dus ik moet gewoon zorgen dat ik genoeg zakdoeken bij me heb ;-).
En maandag morgen hebben mijn vriendinnen nog voor de aller....allerlaatste keer een kofiemorgen georganiseerd om afscheid te nemen. Mijn god zeg wat een rot tijd is dit toch!... je moet elke keer afscheid van iedereen nemen,.. blêh ik vind er niks aan!! ik voel me net een natte krant en mijn ogen worden er ook niet mooier op (nog even en ik kom uitgedroogd terug naar Nederland ;-)).
Het geeft toch een beetje een dubbel gevoel zo de laatste dagen hier en we merken dat het voor de kindjes ook wel erg verwarrend is allemaal en daarom is het extra fijn dat Tom vandaag zijn laatste werkdag heeft zodat we met z'n viertje's de laatste 4 dagen nog even “relaxed” kunnen afsluiten.....