We zijn er weer klaar voor...

Na maanden wachten en na nul voorbereiding te hebben gedaan was het op vrijdag 29 Juni dan eindelijk zover dat we met de trein richting schiphol konden vertrekken, waarna we om 14:00 richting Bangkok vlogen.
De vlucht ging voorspoedig en voordat we het wisten waren we al bijna in Bangkok en kregen we net voor aankomst zo'n pittige sambal noodles voor ontbijt dat we meteen klaar wakker waren en we het tijdsverschil van 6 uur (het was nu in Nederland 24:00) snel vergaten.
Snel de rugzakken ophalen en door de douane en daarna konden we 4 uur lang in een auto richting Kiri Khan gaan hangen (de kindjes keken ondertussen scheel van de slaap) waarna we na een hobbelende rit aankwamen in het dolphin bay resort.
Het was een gezellig resort aan het strand met een leuk zwembad incl glijbaan waar we natuurlijk niet van af te slaan waren.
De eerste dagen hebben we het rustig aan gedaan, maar na 2 dagen was het tijd voor wat "aktie".
Wij wilden wel eens iets avontuurlijks gaan doen, dus gingen we als echte Nederlanders maar eens fietsen huren.
We zouden wel eens even (met 35 graden) naar het nabijgelegen National park fietsen wat ongeveer 18km verder lag.
Dus gewapend met zonnebrand, waterflesjes en petjes op gingen wij met de kids achterop op pad.
Onderweg kwamen wij zoals we al dachten niemand tegen (laat staan op de fiets) en keken de mensen die op het land aan het werk waren ons al aan van: "die toeristen worden ook met de dag gekker!".
Na ongeveer 18 km fietsen (en veel zweet later) , kwamen we er achter dat er niks te zien was (behalve dan een afslag naar een "Sai cave" ) tja met zo'n naam zal het wel niks bijzonders zijn, dus besloten we maar om terug naar ons resort te fietsen.
Diezelfde avond zat het hele resort zonder stroom en aten we een cheese sandwich bij kaarslicht.

Na een paar heerlijke dagen, boekten we ons vervoer naar het duik/snorkel eiland Ko Tao.
De nacht voor vertrek werd Indy ziek en moest de hele tijd overgeven.
Maar alles was al geboekt dus met een paar extra plastic zakken binnen hand bereik moesten we eerst anderhalf uur met een auto naar Hua Hin om daarna in een grote dubbeldekker bus over te stappen.
"Waarom gaat er niemand onderin zitten?"vroegen de kindjes, "geen idee" zeiden wij, maar des te meer plaats voor ons.
Tja, na 5 minuten wisten we wel waarom! Onderin was namelijk de wc en die rook heerlijk naar rozen (Not).
Het mooiste was nog dat de wc deur ook steeds open ging omdat het slot niet goed werkte, dus we zaten vier en half uur in de stank. Er was een manier om de deur dicht te houden, gewoon een muntje van 10 Baht (ongeveer 25 eurocent) tussen deur en kozijn klemmen. Goed idee Tom, werkt alleen niet met meerdere hollanders in de bus, zodra ze de deur opentrekken en het muntje valt op de grond, rapen ze het op en steken het in z'n zak, weg oplossing........

Probeer maar zo min mogelijk door je neus te ademen zeiden we tegen de kindjes dan hou je het langer vol.
Na 3 uur moest ik toch echt gaan plassen en ging ik met lood in mijn schoenen richting "toilet" en jawel het zag er nog ranzig er uit als ik gedacht had.
De grond lag bezaaid met toiletpapier en de hele ruimte was bijna ondergeplast (de rest zal ik jullie besparen).
Ik dacht is het nou zo moeilijk om in de pot te plassen? Maar daar kwam ik na twee minuten zelf wel achter.
Stel je voor je moet in een ruimte van een bij een proberen gehurkt boven een pot te hangen (want op de pot is te smerig) ondertussen probeer je om de toiletpapier onder je schoen uit te halen, je neus dicht te houden en terwijl de bus rijd IN de pot te plassen zonder dat je jezelf vasthoud!
Nou ik kan jullie vertellen...dat is mij dus niet gelukt!
De bus maakte zo'n bocht dat ik met mijn gezicht tegen de muur belande en ondertussen het nog voor elkaar kreeg om mijn benen en de rest van de toiletpot onder te plassen.
Het toiletpapier was op, want het papier wat er nog was zat al vastgeplakt onder aan mijn schoen en de geur kreeg ik het komende uur ook niet meer uit mijn neus.
Toen ik een beetje verwilderd uit de wc kwam keek Tom mij al aan van "ik zal maar niks vragen" en kon ik alweer met een plastic zak richting Indy die zelfs haar water niet meer binnenhield.
Na de lange tocht kwamen we eindelijk bij de haven aan waar we meteen de boot op konden.
Indy's gezondheid werd er op de boot niet beter op en ondertussen dat ik steeds een plasticzak onder Indy's mond moest hangen begon ik ook steeds zieker te worden door het wiegen van de boot.
Na een uur begon Tom z'n gezicht ook steeds groener te worden en hoorden we de heerlijke geluiden van meerdere mensen die ook zullen we maar zeggen onpasselijk werden.
Ondertussen zat onze Luca tussen alles door heerlijk tv te kijken en een zak chips leeg te eten.
Gelukkig waren we na 2 uurtjes eindelijk op het eiland aangekomen en hadden we na even zoeken een hutje aan het strand gevonden.
Wij waren er alle vier ook even klaar mee en waren gewoon blij dat we een bed hadden om op te liggen.
We kwamen er al snel achter dat dit hutje geen afvoer had en dat het water van de douche en wasbak gewoon via een gat in de vloer weg spoelde (en je wil niet weten wat er door dat gat allemaal omhoog kan kruipen) lang leven het backpacken zullen we maar zeggen.
Toen we ook nog de mieren van de toiletpot moesten vegen vroegen Tom en ik ons zelf af was dit wel zo'n goed idee? Backpacken met kleine kinderen?
Ziek, zwak , misselijk en insecten?...was dit het nou waar we zo naar verlangden? Het backpacken? Het avontuur? Duitsland is toch ook leuk?...of de Ardennen!
Maar we gaven de moed nog niet op en ik ging die avond nog op zoek naar een internet cafe om te zoeken naar het paradijsje waar we voor gekomen waren.
Toen ik een internetcafe had gevonden liep ik naar de eigenares en die zei:"one moment please" ik denk zie ik dat nu goed?..terwijl ik aan het wachten was zat mevrouw rustig haar lange okselhaar met een pinset eruit te trekken (het moet niet gekker worden!).
Toen ik eindelijk een computer kreeg toegewezen had ik na een uurtje zoeken een heel mooi resort gevonden waar we de volgende dag al konden in-checken (Ko Tao Resort paradise zone).
Die morgen liepen we met onze rugzakken richting een 'grote' weg waar we een "taxi" aan hielden.
We mochten achterop een pickup truck plaats nemen en de man nam ons voor 6 euro mee
Luca gilde van plezier en vond het vet cool om achter op een wagen zitten, Indy was gelukkig ook alweer beter en zo konden we allemaal van een wilde rit genieten.
Even later waren we aangekomen bij ons resort en een paradijsje is het zeker! We liggen in een hele mooie rustige baai met wit strand waar je heerlijk kunt snorkelen en je mischien tien mensen tegen het lijf aanloopt.
Het resort heeft een geweldig uitzicht en twee zwembaden aan het strand...zucht...
We zijn blij want na het inchecken krijgen we een mooie kamer met airco, 2 grote bedden en dit keer een badkamer zonder mieren.
We kleden ons snel om en terwijl we na het snorkelen en zwemmen heerlijk op een bedje aan het strand onze fried rice met milkshake op aan het eten zijn kijken we elkaar aan en denken allebij hetzelfde...... hier deden we het voor!