Even het luie zweet eruit......

Omdat we toch een beetje verwend zijn met de omgeving hier (alles bij de hand, zwembadje, strandje etc...) vonden we dat het weer eens tijd werd voor een beetje aktie!
Dus toen Tom vrijdag een nationale vrijedag had, planden we meteen een boottochtje naar Pulau Ubin, om daar te gaan fietsen.
Pulau Ubin is een klein eilandje wat je kan vergelijken met hoe Singapore er vroeger uitzag.
Dus wij onze rugzak ingepakt, flipflops aan, flesje water mee en richting haven met z'n 4tjes.
We gingen met een “bumpboot”. Passende naam voor een boot die lekker over de golven heen bumpte.
Na 15 minuten kwamen we op het eilandje aan en gingen we meteen onze fietsen “uitzoeken”.
Niks uitzoeken dus, ik kreeg een kinderfietsje waar de zadel zo hoog van stond zodat ik met mijn 1.67m toch lekker makkelijk met de voeten aan de grond kon??!! ;-)
En Tom had ook een echte “racefiets” uit het jaar 1808 met kinderzitje, erg komische om te zien.
We wilden de noord route volgen, en met 30 graden en de zon op onze bollekes gingen we van start.
Na 1 meter kwamen we er al achter dat er géén geasfalteerde wegen waren maar alleen grindwegen.
Een paar meter verder kwamen we er ook meteen achter dat het meer mountainbiken werd dan een relaxed fietsdagje.
Maar voor echte Hollanders als wij wil dat toch niks zeggen, en we reden enthousiast verder.
Onderweg kwamen we al een paar keer mensen tegen die gewond op de grond zaten of lagen, omdat ze té enhousiast waren, of de palmbomen van dichtbij wilden bekijken.
En na 5 minuten kwam onze eerste heuvel al. “Kom op Tom” riep ik, “die halen we in een keer!” (en Tom die haalde het in één keer, en ik …...uh...ook bijna ;-)
De tweede heuvel gingen we er weer voor en ik begon met volle moed harder te trappen. Halverwege zag ik dat 2 mountainbikers mij in wilde halen, en ik dacht (wat er ook gebeurd, ik laat me door die 2 Aziatische mannekes NIET inhalen!!!) dus ik zette het op een sprintje.
De 2 mountainbikers keken elkaar aan van “wie is die gekke blonde vrouw die op een kinderfietsje met kindje achterop zo hard de berg probeerd op te rijden) maar ik liet me niet kennen..
De mountainbikers kwamen steeds dichterbij, en ik begon (omdat ik zo hard moest trappen) een beetje te slingeren,(gni,gni alles is geoorloofd in een wedstrijd!!). “Dat houd ze wel even op afstand!” dacht ik.....
Nu zagen de mountainbikers het spelletje ook in en begonnen ook mee te “racen”.
Ik zette mijn versnelling een tandje lager en riep “kom op Indy we zijn er bijna!”,….en onze Indy sliep lekker verder, maar Luca vond het gaaf en riep kei hard “YOEHOEOEOE...” zodat de fietsers achterom keken en ik de top als eerste bereikt had, wat een teamwork!! ..ha,ha, tja ik heb dan géén conditie, maar heb wel mijn trots natuurlijk! ;-) .
Later die middag kwamen we een groep tegen die aan het “lunchen” waren (en NEE dit keer heb ik mijn kindjes niet als troef ingezet!). Het bleek ook weer en kerkgemeenschap (zoals enkele weken geleden in het Chinese Garden park) te zijn en we kregen meteen weer eten aangeboden.....super lief.
Tijdens onze lunch zagen we ook nog een mooie slang, wat Luca en Indy natuurlijk “erg spannend” vonden.
Dus we hebben een super leuke dag gehad, heerlijk even een dagje afzien, het luie zweet eruit gewerkt, lekker geluncht, en ik was de winnaar geworden van het “fiets als een malloot met een kinderfiets de heuvel op” wedstrijd, wat wil je nog meer.....

Omdat we vrijdag zo genoten hadden van het aktief bezig zijn, zijn we zondag naar Bukit Timah park geweest waar zich de hoogste heuvel van Singapore bevindt.
We waren al gewaarschuwd dat het een steile trip zou worden, en dit keer gingen we lopend.
Luca wilde zelf lopen, maar Indy moesten we als een prinsesje in de buggy de heuvel op duwen.
De mensen die we onderweg tegenkwamen vonden het erg komisch om te zien dat wij met een buggy de heuvel op liepen.
Onderweg kwamen we nog een “klein” spinnetje tegen, en een aap (daar ben ik zelf niet zo'n fan van). We mochten de apen niet voeren. Tja, net of ik mijn broodje kaas gezellig met hem zou delen (ik had z'n tanden gezien) neueueu....dank je.
Na 45 minuten kwamen we zwetend aan op de top, en Luca had het zonder “mopperen” gehaald tja, we zijn tegenwoordig een ster in afleiden, gekke bekken trekken, liedjes zingen (o.k Tom iets minder ;-) ) die zingt nog steeds de text van het ene liedje op de melodie van het andere.....wel knap moet ik zeggen!
Maar we waren erg trots op ons manneke dat hij zelf naar boven en naar beneden was gelopen.
En toen we tegen de middag thuis kwamen waren we alle vier moe en voldaan en hebben we lekker voor de tv gehangen, dvdtje gekeken en weer gewoon, niks moet alles mag.....

Ondertussen dat ik dit verhaal schreef kregen we een groot Sinterklaas pakket binnen.
De kindjes waren door het dolle heen, en ik ook (want er zat een chocolade letter bij ;-) ) en aan pepernoten geen gebrek deze maand.
En Luca bleef maar roepen “dat hebben we wel verdiend hé mama!”en ik moet eerlijk zeggen dat hebben ze ook.
We kunnen ze wel af en toe achter het behang plakken, maar als ik zie hoe Luca en Indy zichzelf aanpassen in een vreemd land, vreemd eten, missen de Oma's en Opa en familie en vriendjes, dan vinden we dat zeker een groot Sinterklaas kado waard!
Dank u wel Sinterklaasjes............