Vanuit Bali.......richting ziekenhuis.

De laatste dagen op Bali waren ook super,
Elke morgen kregen we een ontbijtje op ons balkon geserveerd, toast met omelet (Tom's favoriet) en pannekoeken met jam en vers gezette koffie en jus. Heerlijk!...Ja hoor, daar zouden we best gewend aan kunnen raken.
We zijn ook nog een dag naar kuta geweest om te shoppen, gelukkig vonden we al snel de dingen die we “nodig” hadden want het was enorm warm en het is daar super druk, je kan bijna de straat niet oversteken door alle brommers, en proppers.
In 2003 hadden we in Kuta een huisje gehuurd, maar nu waren we blij dat we niet in Kuta zaten want we werden gek van alle Indonesiërs die de hele tijd roepen “hey máte...how are you doing?” maar dan wel proberen om het op z'n “Australisch” te zeggen.
Nou sorry hoor, maar dat klinkt echt niet uit een mond van een Aziaät. En als ze dan ook nog eens roepen “máte....wanna bite!?” als we langs een restaurant lopen dan komen we helemaal niet meer bij van het lachen.
We hoorden trouwens dat er mischien een aanslag op Bali was beraamd, nou hebben wij daar gelukkig niks van gemerkt, maar toen we in Kuta naar een MC Donald gingen in Poppy'slane (waar ze in 2002 een bom aanslag hadden gepleegd) om een ijsje te eten, zaten we daar toch niet helemaal op ons gemak.

Verder hebben we ook nog een Kecak dans gezien in Ulawatu, het optreden werd gegeven op een mooie bestemming tussen de hindu-tempels bovenop een klif met allemaal apen.
De dans gaat over een prins en prinses , maar Indy dacht dat het over piraten ging.
We hadden een “gezette” (nette versie) man voor ons dus we konden niet veel van de dans zien, en toen we na 20 minuten nog steeds alleen maar, tjackatjackatjacka (en het was niet Emile Ratelband!!) hoorden hielden we het voor gezien en gingen we kijken hoe de apen van sommige toeristen de zonnebrillen, en petjes afpakten (veel leuker!) en we konden een geweldig mooie zondsondergang bekijken boven op de klif.
De laatste dagen hebben we nog een mooi antieke beeld gekocht die na de tweede wereldoorlog uit een Hindu-tempel opgegraven is in Oost java.
En heb ik nog even flink onderhandeld over een echt schilderij ( kwam mijn commercieële training toch nog van pas ;-) )
Tom vond hem super mooi, en nu had ik alvast een leuk kado voor ons 6 jarig huwelijks jubileum. Ja, ja 9 januari waren we precies 10 jaar bij elkaar en 6 jaar getrouwd!!
Hmmmm, ben trouwens benieuwd wat ik nog zal krijgen (hint Tom....hint!!) ;-).........

Op 4 januari vlogen we weer naar huis (Singapore), onderweg in het vliegtuig merkten we al dat Luca niet zo lekker was, buikpijn en koortsig.
De volgende morgen werd hij steeds zieker en ging het met de koorts op en af.
Hij had erge buikgriep en al 2 dagen niet gegeten en gedronken, dus zijn we toch maar even naar de dokter gegaan, die ons met een antibiotica weer naar huis stuurde.
Als hij over 2 dagen niet beter was moesten we ons nog maar eens melden.
Dus 2 dagen later ( en slapenloze nachten) was het genoeg geweest, Luca was ondertussen al 3 kilo afgevallen en was uitgedroogd, dus we konden meteen naar het ziekenhuis komen.
Daar hebben ze hem onderzocht en waarschijnlijk heeft hij een bacterie opgelopen op Bali, maar de uitslag moeten we nog krijgen.
Hij word meteen aan het infuus gelegd, en Luca laat alles gewillig toe, en heeft niks te missen.
Ik mocht bij hem blijven slapen op een bank (grote vent trouwens, die mij hier weg zou krijgen! ;-) )
Dus 21:00 lichten uit en hoor ik Luca zeggen: “gezellig hé mama, zo samen kamperen”.
En ik zeg: “ja hoor, vind ik ook erg gezellig zo samen!” zegt Luca weer: “nu moet je wel even stil zijn hoor mama, want ik moet rusten van de dokter!” en we zeggen tegelijk “love you!” en allebij schieten we in de lach...

Om 24:00 word ik wakker, maar nu valt er niks te lachen, ik voel me zo ziek als een hond en bel snel Tom op dat ik naar huis kom en dat hij maar hier moet gaan liggen, maar ik kwam niet verder dan de balie op deze afdeling.
Ik voelde me zo belabberd dat een zuster mij naar de 1ste hulp bracht .
Daar was ik “bijna” meteen aan de beurt, want het duurde 5 minuten voordat ze mijn achternaam uitgesproken kregen. er kwam van alles voorbij, "willer", “wiffers” en “weeggeers” ze bedoelden natuurlijk Wiggers, maar ja ik zat op “van de Mortel” te wachten (vonden ze denk ik nog moeilijker ha,ha,)
Toen ik eindelijk door had dat ze mij bedoelden, en ik vertelde dat Luca ook in het ziekenhuis lag, werd er meteen bloed afgenomen en zetten ze 2 spuiten in mijn achterste. (blij dat er geen indianen voorbij kwamen, want die zouden spontaan beginnen te dansen bij de aanblik van de nieuwe volle maan!! :-) )
Na een uurtje op een bedje gebivakeerd te hebben komen ze eindelijk met de uitslag dat het ook een bacterie is, maar omdat ze er snel bij zijn volstaat het om mij met 5 verschillende poeders en tabletten weg te sturen (ik ben heel benieuwd wat mensen hier krijgen als het echt héél ernstig is?!)
Dus met een zakje pilletjes en een gedrogeerd gevoel slenter ik richting Luca's kamer waar ik de bank opzoek en als een blok in slaap val.
Ik weet niet wat ze mij ingespoten hebben maar uh,....doe mij die nog maar een paar!!..... zo zeg, dat werkt nog eens goed!.....u voeoeoeoelt......NIETS!!!
De volgenden 2 dagen schiet het niet erg op met Luca , de buikgriep gaat niet weg, dus blijft het dweilen met de kraan open.
Omdat hij de eerste dag niks mocht eten in het ziekenhuis, was hij blij dat hij de tweede dag wel een boterham mocht, en glimlachte van oor tot oor.
Ze zouden binnen 5 dagen kunnen zien om welke bacterie het zou gaan zodat ze hem gerichte antibiotica kunnen geven.
Dus hopenlijk hebben ze snel de uitslag en kunnen we ons manneke weer mee naar huis nemen!
En ondertussen ga ik eens kijken waar ze die (U voeoeoeooelt NIETS!!) spuitjes verborgen houden!! ;-) ...............


Maandag ochtend kwam eindelijk de uitslag. Luca had een salmonella bacterie die er waarchijnlijk al een hele tijd zat en behoorlijk aan het groeien was.
Doordat ze hem die dagen wel een antibiotica hadden gegeven, maar niet tegen salmonella, is het niet overgegaan maar alleen maar erger geworden.
We mochten hem mee naar huis nemen, want nu konden we hem de juiste antibiotica geven.
Hij moet het een week rustig aan doen, maar met alle goede zorgen van opa en oma die a.s woensdag komen moet dat helemaal goed komen ;-)......