Superwoman.........

Ik had net boodschappen gedaan en loop met mijn winkelwagentje vol gepakt met boodschappen samen met Luca en met Indy in het zitje richting ons appartement.
Onderweg kom ik een Aziatische vrouwtje tegen die mij verbaasd aankijkt en vraagt:”kan jij boodschappen doen met 2 kindjes?” en ik zeg: “ja waarom niet?”, “en jij hebt ook geen Nanny hé?” vraagt de vrouw weer en ik zeg:”nee”, “Gôh,...jij bent echt een Superwoman!” zegt de vrouw vol bewondering.
Kijk dat hoor ik nou graag!!....een Superwoman!...toch iemand die mij ziet zoals ik werkelijk ben!! (hoest,kuch) en als ik haar vertel dat wij in Nederland nog nooit van een Nanny gehoord hebben en wij alles zelf doen, koken, poetsen, kinderen en werken enz, valt haar mond nog wijder open.
Bijna alle mensen hebben hier een Nanny/poetsvrouw dat is heel normaal, ook de vrouwen die niet werken hebben toch een Nanny, terwijl sommige kinderen hier zelfs 6 dagen in de week van 7:00 tot 19:00 naar school gaan.
Daarom krijgen ik regelmatig te horen dat ze mij een Superwoman vinden, erg grappig.
Alleen voelt deze Superwoman zich niet “altijd” super en zou ze af en toe ook wel “hulp” kunnen gebruiken als ze een keer moe of ziek was en wenst ook wel eens, omdat er midden in de nacht wéér (lees bijna elke avond) een kleine meid naast haar bed staat, dat ze haar nanny even kon roepen zodat ze een keertje een “normale” nachtrust zou kunnen hebben.
Trouwens het is niet altijd de kinderen die de “boosdoeners” zijn, want mijn lieve, alleraardigste, woestaantrekkelijke (Flapdrol) van een man heeft er ook wel een handje van om mij midden in de nacht (3:30) wakker te maken omdat hij het koud heeft en de afstandbediening van de airco niet kan vinden (die gewoon op de plek ligt waar die altijd ligt!) of weer een andere smoes heeft waarbij hij persé alle lampen van de slaapkamer aan moet doen.... natuuuuuurlijk!
Dus ik heb er eens goed over nagedacht en.......ik wil een Manny!!....nee julie lezen het goed géén Nanny...maar een Manny (mannelijke) ..zelf bedacht die naam!
Dachten jullie nou echt dat ik hier 24 uur per dag een 25 jarige bloedmooie oosterse schone over de vloer wil hebben! ….dûh....dacht het niet!
Dus het lijkt me nou zo leuk om naar zo'n Nannyburau te gaan (waar je hier werkelijk mee dood gegooid word) en te gaan zitten en als ze dan vragen:”wat zoekt u precies mevrouw?” dan zeg ik:...”doet u mij maar een Manny!!”.
Eisen: betrouwbaar, goed met kinderen, eerlijk, een met humor, lekker kunnen koken, en een killer body met een lekker keuntje!! (ja het oog wil ook wat ;-) ) en dan moet je hun gezicht eens zien!.....lijkt me geweldig!.
Trouwens mochten er mannen uit Nederland zich hierin herkennen, kunnen jullie altijd onderaan de website solliciteren! (familie en aangetrouwden zijn natuurlijk uitgesloten van deze aktie!! :-) ).

En omdat ik toch een beetje als Supervrouw, of was het Gooisevrouw, goed voor de dag wilde komen heb ik me 2 dagen geleden ingeschreven voor een proefles van een personal trainer in ons fitnesscentrum (ik dacht als Daphne Dekkers haar figuur ook aan een personal trainer heeft te danken....dan zou het mischien...hmmm....dan...neeee....ok verder met mijn verhaal)
Dus gisteren was dé dag, ik ga elke week 3 a 4 keer trainen en zie “toevallig” terwijl ik op de crosstrainer sta wel eens een paar mooie gespierde personal trainers voorbij komen dus ik was erg benieuwd welke trainer ik zou krijgen.
Nou ik kan jullie vertellen mijn “stoutste” dromen kwamen inderdaad uit!!.......letterlijk!! Er kwam een klein smal mannetje naar me toegelopen (als hij al spieren had kon hij die wel héél erg goed verbergen) met een rode bos pluis haar op z'n hoofd alsof hij dezelfde kapper had gehad als ik (denk aan mijn blauwe haren).
Hij stelde zich voor als Alex en ik hoopte dat hij een baliemedewerker was, maar nee hoor hij was mijn personaltrainer (waarom ik....er zijn toch zoveel anderen!?).
Maar Alex was een aardige man van 35 en wist mij alles te vertellen over de spiergroepen en hoe hij mij kon helpen aan een strakker lichaam (de schat!).
Afijn hij liet me flink trainen en spieren gebruiken die ik niet eens wist dat ze bestonden, dus hij was wel goed in z'n werk (dat geluk had ik wel weer!! ;-) ).
Hij zei heel verlegen dat de meeste vrouwen het ook fijn vonden om de borstspieren te trainen, toen ik lachend zei dat ik na 2 kinderen borstvoeding te hebben gegeven eerst de spieren zou moeten vinden voordat ik ze kon gaan trainen, keek hij mij eerst verlegen aan en begon toen gelukkig ook te lachen.
Nadien gingen we naar mijn favoriete ”hulpmiddel”....ja,ja de skippybal (maak me gek met een skippybal)
Dit keer hoefde ik er gelukkig niet op te zitten maar moest ik mijn benen erop leggen om zo mijn buikspieren te trainen, wat natuurlijk weer erg soepel verliep!
Na 1 uur afgepeigerd te zijn en tussen door een compliment kreeg dat ik erg gezellig was om mee samen te werken en sterker was dan de meeste Aziatische vrouwen hier (tja, Superwoman!) wat volgens mij niet zo heel moeilijk is gezien de vrouwen hier alleen maar komen om mooi te zijn.
Want ondertussen dat ik op de loopband stond te hijgen en te puffen, haar in een staart geen make-up, rood hoofd, zwetend voorhoofd, klotsende oksels , wel met geschoren benen, en oksels!! (ach jullie begrijpen me wel) staat er smal vrouwtje naast me op de loopband make-upje op, haar uitgefôhnd strakke legging, en als ik zeg “staat” bedoel ik ook letterlijk staat!.
De loopband ging zo traag dat het apparaat zelf niet eens meer wist of hij nou aan of uit stond.
De vrouw wist wel onder het “slenteren” zo met haar billen te schudden dat de mensen naast haar bijna van de loopband af werden gezwiept, en ondertussen had ze natuurlijk nog alle tijd om met iemand te bellen, zien jullie het contrast al voor je?
Maar goed, terwijl ik naar de omkleedruimte loop om mijn tas te pakken om lekker thuis te douchen (omdat we naast het fitnesscentrum wonen) en ik de slanke vrouwen hier netjes opgemaakt, haar gefôhnd in hun mooiste kleren naar buiten zie lopen voel ik me even geen “Superwoman” meer.
Ik loop naar huis en ondertussen groet ik de mensen om mij heen (de Aziatische mensen blijven het vreemd vinden om “vreemden” te groeten, maar ze zijn ondertussen aan me gewend en groeten mij vriendelijk terug). Onderweg hoor ik vrienden die ik hier heb leren kennen, roepen: “en weet je al of jullie hier langer blijven?, we hopen van wel hoor!!”.
Ondertussen ben ik thuis aangekomen en komen de kindjes op mij afgerend en krijg ik een dikke knuffel terwijl ze zeggen:”we hebben je gemist mama!” en Tom zegt dat hij trots op mij is omdat ik zo goed aan het sporten ben.
En terwijl ik naar de douche loop vraagt mijn “eigen Manny”: “schat lust je ook koffie? en ik,..ik voel me weer Superwoman, ach, het is maar net hoe je het bekijkt!!.........