"Uitrusten" in het ziekenhuis.....

Het is woensdagavond 23:00 uur en ik voel me duizelig en heb last van hartkloppingen.
Omdat ik er al 3 weken last van heb en me nu wel erg beroerd voel besluit ik toch maar om even naar de dokter te gaan.
Eenmaal aangekomen bij de dokter zegt hij dat mijn hart niet “normaal” klopt en dat ik maar meteen naar het ziekenhuis moet gaan.
In het ziekenhuis leggen ze met aan een hartmonitor en vraagt de dokter mij om te omschrijven hoe ik me voel.
Nu kan ik wel behoorlijk Engels praten maar leg maar eens precies uit hoe je je voelt in het engels,...dus ik zeg tegen de dokter: “ik voel me alsof ik dronken ben” waarop de dokter antwoord:”bent u dan een alcoholiste?”.
Ik zeg hem: “nee, ... maar ik voel me gewoon heel wazig”, waarop hij weer antwoord: “dus u heeft gedronken?” ik zucht en zeg hem dat ik nooit drink en vertel dat ik me gewoon erg duizelig voel waarop hij zijn assistente aankijkt met een blik van “vreemde mensen toch,..die Europeanen!”.
Hij bekijkt de resultaten van de monitor en zegt dat hij wil dat ik in het ziekenhuis blijf.
Ondertussen dat ik beroerd lig te zijn op de eerstehulp bel ik Tom op om te zeggen dat ik moet blijven en krijg ik terwijl ik daar lig allerlei papieren onder mijn neus gestopt die ik wel eerst even moet tekenen wil ik geholpen worden en een kamer toegewezen wil krijgen. Als of ik op dat moment in staat was om van 10 bladzijden alle kleine lettertjes te lezen !? (voor het zelfde geld tekende ik voor een borstvergroting of een facelift) wat ik natúúrlijk niet nodig heb ;-).
Ik word naar mijn kamer gebracht die ik deel met een chinese vrouw en de zuster zegt dat ik me in de toilet kan omkleden, ...omkleden?? tja, dat zal moeilijk worden want ik heb natuurlijk niks meegenomen.
Ik trek mijn spijkerrokje uit en ben blij dat ik vandaag een shortje aan heb getrokken en geen string aangezien de mensen hier enorm preuts zijn (ik weet het..... teveel informatie!).
Ik ga in mijn bed liggen en ondertussen sluiten ze mij aan op de monitor, geven mij medicijnen en ik heb niks te missen.
De volgende “ochtend” 6:00 (ik lag pas om 2:00 in het ziekenhuisbed) werd ik wakker gemaakt door de zuster en het harde geluid van servies, potten en pannen (ik lig natuurlijk weer tegenover de keuken!).
Ik voel me nog steeds erg beroerd en moe maar dat is ook niet zo gek als de zuster er een sport van maakt om mij elk uur wakker te maken om mijn bloeddruk en temperatuur op te meten.
De dokter komt langs en verteld dat ik vandaag nog niet naar huis mag, dat ze een hartfilmpje willen maken en mijn bloed willen testen (mischien stiekum ook een alcohol test!.. ha,ha).
Ondertussen bel ik Tom op en als ik hem vertel dat ik moet blijven zegt hij tegen mij: “dan rust maar eens goed uit daar!” .
Ik vertel hem dat dat moeilijk gaat worden omdat ik tegenover de keuken lig, dat de zusters door de gang schreeuwen wat Mien in kamer 201 heeft en dat Hendrik op kamer 300 zijn tabletten nog moet hebben en ondertussen vindt mijn buurvrouw het de normaalste zaak van de wereld om scheten en boeren te laten (als ze mee zou doen met een wedstrijd in de catogorie 65 plussers had ze zeker de gouden medaille gewonnen!).
Nadat ik tegen de middag mijn onderzoeken heb gehad en weer op mijn kamer lig komt Tom met de kinderen op bezoek en krijgen we telefoon van onze verzekeringsmaatschappij om alles te regelen.
De verzekeringsagente vraagt Tom hoelang we al in Singapore zijn en Tom verteld eerlijk dat we vanaf 16 September 2009 hier al zijn, ze maakt even kort een rekensommetje en verteld Tom doodleuk dat we na 180 dagen in het buitenland geen aanspraak meer kunnen maken op de volledige vergoeding, maar ze hoopt natuurlijk wel dat ik snel weer beter word.
Zo dat is lekker.... na dit telefoontje konden ze meteen een bedje naast mij vrijmaken voor Tom die na dit gesprek ook hartkloppingen had gekregen gezien de kosten van dit ziekenhuis niet normaal hoog zijn ( maar omdat we gelukkig ook via Tom zijn werk verzekerd waren is dit uiteindelijk toch goed gekomen).
Die middag krijg ik een slaaptablet en kan ik eindelijk even tot “rust” komen …...dacht ik!!...de buurvrouw dacht daar anders over want terwijl mijn buurvrouw lekker aan het slapen was ging haar telefoon elke keer over en haar ringtone was net een kermisattraktie waar de mensen van 3 kamers verderop bijna een hartaanval van kregen maar zo gezegd de vrouw zelf sliep door het geluid heen zodat ik elke keer uit bed kon komen om haar telefoon uit te zetten!! en ondertussen maar steeds denken “Claudia, relax...denk aan je bloeddruk!!” ...grrrrr!!
s'Avonds komt mijn vriendin Jessie nog even langs met een bosje bloemen en zelf gemaakte koekjes en kunnen we samen nog even genieten van de informatie die we krijgen over andere patienten omdat de zusters nog steeds niet snappen dat een ziekenhuis is bedoeld om “stil” te zijn en dat mensen hier komen om “op te knappen” en niet om de laatste roddels van andere patienten te horen (o.k dat was wel weer leuk!)
Als het 22:00 uur is krijgt mijn buurvrouw nog even bezoek (bezoektijden zijn hier van 8:00 tot 20:00 ??) en kan ik rijkelijk meegenieten van een uurtje mandarijns of cantonees.
Als haar bezoek om 23:00 eindelijk vertrekt vraag ik haar vriendelijk of ik de grote neon verlichting uit mag doen omdat ik anders niet kan slapen, de vrouw zegt dat ze nog even tv wil kijken en dat ze die zo wel uit zal doen.
Ondertussen is het al 00:30 uur en lig ik nog steeds wakker. Ik dacht "mischien wil ze nu eindelijk het licht wel uit doen", ik kijk om het gordijn heen en zie dat de vrouw ligt te snurken met de tv en het licht aan (en ik moet moeite doen om haar niet aan meer hartklachten te helpen!).
Die nacht word ik weer elk uur wakker gemaakt om mijn bloeddruk te laten checken en probeerde de zuster mijn oor te vinden in het donker om mijn temperatuur te meten. (gelukkig ben ik gezegend met een paar mooie grote flappers...scheelt weer in tijd met zoeken ;-) ).
De volgende ochtend krijg ik de uitslag van de onderzoeken en blijkt mijn bloeddruk enorm laag te zijn, door het sporten en “stress” gaat mijn bloeddruk snel omhoog en daald daarna veel te hard waardoor ik hartkloppingen krijg en me erg duizelig voel.
Ik mag vandaag naar huis en krijg medicijnen mee en maak meteen een nieuwe afspraak omdat ze nog wat testen willen doen om te kijken waarom mijn bloeddruk zo laag is.
Ze zeggen er duidelijk bij dat ik het de komende tijd “rustig” aan moet doen, tja dat gaat niet lukken vrees ik.
Omdat het bedrijf van Tom ons gevraagd heeft om nog een half jaar te blijven voor een nieuw project, moesten we nog van alles regelen, nieuw contract een nieuwe verblijfsvergunning en een nieuw appartement (omdat ons appartement verkocht is en de nieuwe eigenaar er zelf in wil wonen).
Ondertussen hebben we dit weekend ook nog vrienden uit Australie over de vloer gehad die 3 nachten zijn blijven slapen en gisteren zijn Bart, Elle en Vic ook nog gezellig op de koffie geweest.
Aankomende dinsdag krijgen we de sleutels van het nieuwe appartement en woensdag moeten we de sleutels van het oude apartement overhandigen en vindt de inspectie plaats. En dan woensdagnacht 31 Maart om 00.25 vliegen we terug naar Nederland voor een "vakantie" van 3,5 week,om nog van alles te regelen.
Dus kort samen gevat.....nadat het nieuwe contract is getekend , we het bezoek uitgezwaaid hebben, alles is oververhuist naar het nieuwe appartement, alle winterkleren zijn ingepakt voor Nederland en we na 13 lange uren in het vliegtuig gezeten te hebben weer onze voetjes op Nederlandse bodem hebben gezet dan.....dan hebben we even “Rust”.........

Ik bedenk me nu dat we met pasen naar Oma gaan in Enschede, ...afspraken heb staan met vriendinnen......familie nog willen bezoeken....belastingpapieren nog moeten worden ingevuld,........alle post nog moet worden nagekeken,.....tandarts afspraak maken,.......kinderen moeten nog naar het consultatiebureau,.....school regelen,..... enz....enz..…..en ....Ontspannnnn!.....