Opzij, opzij, opzij!!................

Dit weekend zijn we naar Little India geweest. Dit is een klein gedeelte in Singapore waar je allemaal Indiaans eten, kraampjes en winkeltjes hebt.
De naam “Little” doet zijn naam eer aan, want je hebt weinig tot geen plaats om met een buggy te lopen, en de mensen vinden het een sport om zoveel mogelijk kraampjes op één vierkante meter te krijgen.
Tom manoeuvreert op z'n Shumacher style met de buggy langs de winkeltjes, Stoep op stoep af enz...
Ondertussen zagen we een mooie winkel vol met indiaanse hout /beeld werken. Ik wilde wel even binnen gaan kijken en natuurlijk wilde Indy ook mee gaan kijken.
Overal afblijven zei ik tegen haar “Jaaaa mamaaa!” zei Indy zo van, ikke!?
We waren nog geen stap binnen of onze meid had al een beeld in haar hand “kijk mama olifant” zei ze trots.
Nadat ik met moeite het beeldje weer héél terug kreeg van Indy, en weer netjes neer had gezet had Indy alweer wat anders in haar handen.
“Dit is allemaal Antiek” zei de vrouw, (daar was ik al achter gekomen gezien de prijzen)en ik wist wel dat ik zo snel mogenlijk met Indy naar buiten moest zien te komen.
Maar Indy zag daar wel een spelletje in,...zie je ons al als een gek achter elkaar aanrennen tussen de antieken vasen/ beelden enz...
3 minuten (en klotsende oksels) later waren we allebij buiten en hadden we gelukkig alles héél achtergelaten. :-)
Dan maar even wat gaan eten, we gingen een indiaans eet-tentje binnen waar we Prata (soort brood / pannenkoek) en rijst met vis bestelden wat we op een bananeblad kregen geserveerd.
“Iekssss mama, Wat een vieze meneer!” zegt Luca. Hij doelde op een man die met z'n handen aan het eten was.
“dat mag niet hé mama! Dat is toch vies?” vroeg Luca, ik probeerde hem uit te leggen dat sommige mensen altijd met z'n handen aten en dat die meneer wel eerst z'n handen had gewassen (hoop ik?!)
“Denk maar niet dat ik met mijn handen ga eten” zegt Luca,
“ikke wel!” zegt Indy en begint de prata in de saus te dopen.
Ondertussen zat Indy (onder de saus)naar de Indiaanse TMF zender op tv te kijken waar schaars geklede dames zongen en dansden, wat Luca ook érg interessant vond (Tom helemaaaal niet ;-)
Indy dacht “dat kan ik ook” en probeerde ook zo te dansen, doordat Luca zo erg begon te schaterlachen, moest iedereen lachen in het restaurant,en was het weer een gezellige avond.

Zondag gingen we voor de kindjes fietsen kopen. Onze uit de kluiten gewassen peuter (Indy) was net groot genoeg voor de kleinste fiets.
En Luca was helemaal gelukkig, en had een "super coole" fiets uitgezocht.
"Papa je bent de liefste papa van de heeele wereld!" zei Luca, "en mama jij bent super vet!!" zei hij tegen mij, en daar was ik natuurlijk héél erg blij mee.......denk ik??!! ha,ha..
Ze mochten allebij van de verkoopster een fietsbel uitzoeken, (ze had achteraf beter een helm met zwaailicht erbij kunnen geven :-) )
Indy ging op de fiets zitten en begon meteen als een gek te fietsen, onze Luca was iets voorzichtiger een begon rustig wat te trappen.
Dus wij op het Fietspad langs het strand terug naar ons appartement toe.
Tom liep(met buggy) naast Luca, en ik rende als een "dolle" (ben nog niks veranderd ;-) ) achter Indy aan want die had er zin in.
Het brede fietspad is bedoeld voor skeelers en fietsers voor beide richtingen, maar ik kwam er al snel achter dat indy het fietspad aan zichzelf had toegeëigend.
“Indy naar links!!” riep ik (Indy miste gelukkig net een man op een fiets) “Indy kijken!!” roep ik weer, zodat Indy op het nippertje een skeeler ontwijkt die daardoor richting berm moest.
En ikke maar roepen “sorry, first time one a bicycle!”.
Maar de kindjes hadden de grootste lol, en wij natuurlijk ook.(altijd leuk een skeeler richting berm te zien gaan ha,ha, :-) )
Ik moet zeggen we waren erg trots over hoe ze het deden.
En na een paar keer oefenen kunnen andere mensen ook weer gewoon op het fietspad fietsen ;-) ........