Op zoek naar het avontuur........

Tom en ik denken nog vaak aan ons backpack avontuur van een half jaar door Azië in 2003. Wat was dat toch een geweldige tijd.
'Avontuur', het gevoel van “we zien wel” en het genieten van alle uitdagingen die op ons pad kwamen.
Wij denken dat dit ook wel met kinderen zou lukken en natuurlijk kunnen we nu niet een 3daagse trekking door de wildernis doen, maar we wilden dit keer wel méér avontuur dan een vakantie in Turkije of Spanje van de afgelopen jaren.
Dus deze vakantie bleven we niet op 1 plek maar wilden we meerdere plaatsen aandoen op Bali zodat we toch een beetje het “ backpack avontuur” gevoel hadden.
We gingen dit keer niet met 2 rugzakken op reis met alleen het hoognodige erin, maar nu gingen we bepakt met 2 koffers een buggy een Spons Bob en Dora koffertje van de kindjes vol gepropt met speelgoed en natuurlijk het beruchte zakje hagelslag niet te vergeten.
Maar desalniettemin begonnen we als echte avonturiers onze reis in Ubud bij Villa Sonia op zoek naar het avontuur!
Toen we 's avond laat aankwamen in Ubud regende het pijpenstelen en moesten we om naar ons huisje te komen een hoge trap op lopen.
Een medewerker zou onze koffers wel naar boven dragen en ik zou de man die onze grote zware koffer droeg wel even helpen (superwoman syndroom). Door de regen was de vloer zo glad geworden zodat ik uitgleed en hard achterover op de tegels viel. De man liet van schrik bijna de koffer vallen en ik kwam erachter dat ik nog steeds de spagaat niet kon en als gevolg daarvan had ik (behalve een gekneusde ego) ook nog een gekneusde teen die een eigen leven begon te leiden.
We wilden toch avontuur?!......dus een goed begin is het halve werk dach ik zo :-).
Voor Indy hadden ze in ons huisje een veel te klein babybedje klaargezet (ze slaapt al 1 jaar in een gewoon bed!?) maar ze vond het wel een leuk “holletje” en wilde er niet meer uitkomen. Luca vond het wel gezellig met z'n allen op 1 kamer liggen en door de lange reis vielen ze snel in slaap.
De volgende morgen liepen we door het apenbos om in het dorp te komen, de apen waren niet erg gebruiksvriendelijk en als iemand met een hoedje, zonnebril of een plasticzak enz er langs wilde lopen waren ze die kwijt of moesten ze rennen omdat ze een paar apen achter zich aan hadden.
Dus ik had weer genoeg aap gezien voor deze vakantie (en voor de komende 30jaar!) en morgen zouden we een wandeling door de rijstvelden gaan maken.
Een Nederlands stel (zonder kinderen!) vertelden dat ze een leuk offtrack wandeltocht hadden gedaan en die kon je zelfs wel mét buggy doen zeiden ze.
Offtrack klonk wel avontuurlijk dus wij met “buggy” (minder avontuurlijk! :-)) richting de rijstvelden bepakt met water, snoepjes en billendoekjes en Bumba natuurlijk(die ondertussen al heel wat avonturen had meegemaakt).
Het eerste stuk lag Indy al lekker in de buggy te slapen en hoorde ik Tom af en toe vloeken omdat de tegels erg ongelijk lagen zodat het moeilijk was om vooruit te komen met de buggy.
Toen kwam het gedeelte “blij dat ik glij”, omdat het zo geregend had de laatste dagen was het één grote modderpoel met kuilen, dus ik hand in hand met Luca zodat we niet onderuit gingen en Tom (zuchtend) met Indy in de buggy die zich lekker in slaap liet wiegen.
Onderweg kwamen we een stel tegen die vertelde dat het volgende gedeelte nog slechter was en we maar een een klein stukje hadden waar we konden lopen en dat dat met een buggy natuurlijk niet ging lukken.
Ach, zeiden wij “wij houden wel van een uitdaging” en we wilden niet terug door de modderpoel dus gingen wij gewoon vol goede moed richting het dicht begroeide gedeelte.
(Het volgende gedeelte van het verhaal moeten de oma's maar even overslaan!!)

We moesten voor dit gedeelte van de trip Indy wakker maken want met buggy ging dit dus ook echt niet lukken.
Indy, Luca en ik konden alleen maar hand in hand op een richel lopen want rechts was een riviertje en links was het dicht begroeid dus we moesten goed uitkijken en Tom zou de buggy dragen.
“Gehaald” riepen we alle vier blij en gelukkig konden we het volgende stukje weer “normaal” door de modder glijden.
We dachten dat we het ergste stuk van de trip al hadden gehad maar niets was minder waar, er kwam nu een gedeelte met alleen nog maar een 50cm brede richel met rechts nog steeds het beruchte riviertje maar nu links een diepe afgrond en terug lopen was ook geen optie meer.
Dus eerst ging Tom met Indy op de arm over het smalle gedeelte heen, toen ik met Luca voetje voor voetje zijwaarts lopend en terwijl ik Luca's hand bijna fijn kneep bleef hij maar roepen “wat een avontuur hé mama!” ,“ja schat maar nu even niet!!” riep ik terug.
Nadat Tom de buggy nog had opgehaald en ook weer veilig aan de overkant was gekomen, konden we weer opgelucht ademhalen.
Gelukkig zagen we ondertussen in de verte een Warung (klein lokaal eet/drink stalletje) dus we wisten dat we de goede kant op gingen.
Na een klein klautertochtje kwamen we aan bij de warung. De man van de warung keek ons eerst verbaasd aan en zei toen: “jullie kunnen hier niet verder, jullie moeten terug!” ….....”die is gek” zeiden we (hij verstond toch geen nederlands) “mooi niet, we gaan gewoon door”.
“Het zit daar vol leeches” (bloedzuigers) zei de man, “ach, is nog altijd beter dan die afgrond!” bedachten we ons, dus na een flesje water en cola gekocht te hebben om ons moed in te drinken gingen we weer verder.
Onderweg kwamen we nog een enorme grote spin tegen en heel veel rode mieren die het ook niet erg fijn vonden dat wij in hun terratorium liepen.
We vonden het stiekem toch ook wel erg leuk en spannend, je moest gewoon opletten waar je je voeten neerzette tussen het “blij dat ik glij” werk door.
En onderweg werden we beloond met een geweldige mooi uitzicht over de rijstvelden (een avontuur mét geweldig uitzicht, wat wensen we ons nog meer!)
De mensen die aan het werk waren op de rijstvelden keken raar op toen 2 blanke, blonde krullekopjes en een blanke vrouw en man (met buggy!!) tussen de rijstvelden kwamen door gelopen.
Toen we 3uur later bezweet, onder de modder, maar zonder bloedzuigers weer op de harde weg terecht kwamen vonden we dat we wel een lekker ijsje verdient hadden.
We vonden het zo knap dat Luca en Indy (bijna) de hele weg zelf hadden gelopen zonder te klagen, néé hoor ze vonden het zelfs één groot avontuur!

Na 4 dagen Ubud gingen we naar Permuteran (noorden van Bali) de trip duurde 5 uur met de auto en Indy sliep bijna de hele weg want ze was wagenziek en Luca vond het uitzicht geweldig dus die hebben we de hele weg niet gehoord.
Eenmaal aangekomen bij Adi Assri bungalow's kregen we een één kamer bungalowtje met een buiten badkamer, want wat is er avontuurlijker dan plassen onder de sterrenhemel, terwijl je de krekels hoort, de mieren over je voeten heen masjeren en ondertussen de hagedisjes mee zitten te kijken ;-).
We slapen weer met z'n viertjes op 1 kamer (geeft wel weer een beetje het backpack gevoel) maar van slapen komt nog niet zoveel terecht dit keer want Luca vind het geweldig om de hele avond in het Engels te blijven praten en Indy's pogingen om ook Engels te praten brengt vaak lachwekkende momenten met zich mee.
Tom en ik waren de eerst dagen van de vakantie een beetje onrustig want wij moesten het tempo aanhouden van de kinderen en dat is niet altijd “ons tempo”.
Maar toen we dat gevoel eenmaal los hadden gelaten en we gewoon weer het “we zien wel” additude hadden, genoten we optimaal van de kindjes en hun van ons.
We merken dat je het “avontuurlijke” gevoel nu zelf moet creëren en op dit moment is dat niet door een 3 daagse trekking of om te gaan duiken of een vulkaan te beklimmen, maar maak je zelf het avontuur door met de kinderen een schat op het strand te gaan zoeken (door onder weg een paar geldstukken te laten vallen) en hun die te laten vinden.
Op zoek gaan naar tjiktjaks (kleine salamandertjes) en gekko's (grote versie) die hier 's avonds boven onze veranda hangen.
s' Avonds van een bed een piratenschip proberen te maken en zandkastelen bouwen op het strand.
En elke dag hebben we wel een uitdagingen, zoals vanmorgen tijdens het onbijt moest Tom met Luca snel naar de wc rennen want die had last van buikgriep, ondertussen riep Indy: “ik moet ook papa!” (want ze had die morgen ook last van buikgriep) gelukkig hadden ze daar twee wc's tegenover elkaar (met de keukenraam ertussen in) eerst snel Luca op de wc zetten dan snel naar de andere wc om Indy daar op tijd op te zetten (de mensen die in de keuken werkten keken Tom verbaast aan terwijl hij steeds heen en weer renden) toen weer snel naar Luca en toen nog snel naar Indy die gelukkig net op tijd de wc had gehaald! (wel een andere uitdaging dan Tom in gedachten had...maar ja!).
Dus we genieten op dit moment van het avontuur met de naam “kinderen!!” en af en toe dromen we samen (als we s' avonds op ons terrasje zitten en de kindjes lekker liggen te slapen) over de avonturen die we al hebben meegemaakt en al die leuke avonturen die we samen met de kinderen nog gaan beleven........