Nog even genieten op Bali...

Na 5 dagen genieten op het “bungalowparkje” Adi-assri in Permuteran gingen we op weg naar onze nieuwe bestemming Amed.
Voor ongeveer 45 euro hadden we een chauffeur ingehuurd die ons in Amed af zou zetten.
Het eerste gedeelte van de trip was het wegdek zo slecht dat we hortend en stotend met 40 km per uur vooruit gingen en ik de plastic zakjes al weer in de aanslag had.
Na 2 uur flink door elkaar geschud te zijn kwamen we eindelijk op een “beter” wegdek (lees: 1 baans) terecht waar de chauffeur ook eens lekker gebruik van ging maken.
Hij scheurde daar met 90km per uur door de kleine dorpjes heen en probeerde net als in een race van de zwartecross iedereen in te halen waar het kon (en niet kon!) waarbij Tom ondertussen het sap weer uit z'n leuning begon te knijpen en ik een pijnlijke voet kreeg achterin van het “mee remmen”.
Wij vroegen aan de chauffeur hoeveel lessen je hier nodig hebt om te “mogen” rijden en hij vertelde dat je hier met één les al klaar was (je meent het!!) maar omdat iedereen hier zo slecht rijdt (bumperkleven, links en rechts inhalen, toeteren en gaan met die banaan...) valt het niet zo op.
Maar goed, na 4 uur kwamen we eindelijk in Amed aan bij Kembalibungalows en kregen we een leuk hutje meteen op het zwarte lava strand.
Het is hier zo warm en er is geen zuchtje wind, we doen deze 2 dagen ook niks anders dan zwemmen want het is veel te heet om iets te ondernemen.
Na 2 dagen hadden we het wel weer gezien hier en vertrokken we naar onze laatste bestemming Tanjung Benoa waar Koos en Lina van Ombak Putih bungalows ons alweer op stonden te wachten.
Kerst en oud en nieuw 2009 / 2010 hadden we ook bij hun doorgebracht en Luca en Indy konden het goed met Koos (Nedelandse eigenaar) vinden dus ze konden niet wachten om hem weer te zien.
Onderweg zijn we nog gestopt in een traditioneel Balinees dorpje waar in de tradities van 900 jaar geleden nog worden na geleefd, het was voor Luca en Indy ook leerzaam om te zien hoe sommige families hier leven.
De laatste 6 dagen hebben we gevuld met zwemmen, winkelen en zijn we weer naar ons vertrouwde Geger-beach gegaan waar we weer lekker hebben gesnorkeld en Luca weer zijn favoriete bananen-milkshake kon bestellen.
Ook zijn we nog 1 dag naar Kuta geweest om wat te shoppen, wij vinden het altijd wel een uitdaging om met een buggy een weg te banen tussen de horde's toeristen, backpackers en brommertjes.
We merken dat we soms wel eens gek worden van de mensen die altijd wat van je willen hebben en het afdingen zijn we af en toe ook wel eens beu, maar omdat het er gewoon bij hoort roep ik ook maar meteen bij de eerste prijs die ze roepen “ no, Bankroet!!” (dat roepen alle indonesiërs hier ook de hele dag) en dan zeg ik er meteen achteraan dat de prijs niet goed is omdat ik 2 kleine kinderen heb en dan geen eten meer kan betalen voor hun, zodra ik dat zeg moeten ze lachen en komen we snel tot een redelijke prijs.
Na 2 weken genieten is het weer tijd om terug naar Singapore te vliegen en het geweldige Bali te verlaten.
Bali,....het land van de aardige mensen, het lekkere eten, het heerlijke weer, de mooie rijstvelden, en de geweldige uitzichten waar je links de bergen ziet en rechts het strand en de zee kan bewonderen.
Bali het land waar je betaalbaar rond kan reizen, waar het afdingen als een sport word gezien en waar je vooral met kinderen met open armen ontvangen wordt, waar je lekker jezelf kan zijn, waar de locals alle vuilnis gewoon op straat gooien en waar je geen rij ervaringen nodig hebt om als “chauffeur” te fungeren.
Wij hebben weer erg genoten en we komen hier zeker nog eens terug....


Terug in Singapore:
Maandag morgen is alles weer alsof we niet weg zijn geweest, Tom gaat weer naar het werk en Luca gaat weer naar school.
Het enige wat nu anders is dan voor de vakantie is dat Luca niet kan wachten om naar school te gaan hij zit al een half uur te vroeg met z'n rugzak op zijn rug klaar om naar school te gaan.
Hij is in de vakantie zo vooruit gegaan met z'n Engels dat hij vol zelfvertrouwen naar school gaat en niet kan wachten om met zijn vriendjes op school te praten.

Ik merk zelf dat ik een beetje “heimwee” begin te krijgen en dat ik mijn vrienden en familie mis.
Vooral de humor mis ik enorm hier, de Aziaten hier krijg je écht niet aan het lachen, lekker een middagje lachen, gieren, brullen, effe lekker dom kletsen, dat is wat ik het ergste mis.
Nou hebben we met z'n viertjes ook wel vaak de grootste lol maar dat is toch anders, dan af en toe een middagje met de meiden ouwehoeren.
Ook tijdens de WK hebben we het gevloek en gejuich gemist van onze vrienden, we wonen met 2400 mensen in dit complex en maar 5 Nederlanders te vinden hier (hoe verzin je het!) en daar zijn wij er 4 van!.. gezelligheid ten top dus!.... daar zaten we dan om 2:30 's nachts (lang leve het tijdsverschil) met z'n tweetjes met de oranje zwembandjes van Indy (dat was het enigste oranje wat we in huis hadden) voor de buis gekluisterd.
Jullie snappen het wel het werd een feestje van je welste!!.....o.k niet zo'n uitbundig feestje ! Maar na het verlies zworen we dat we eens wat vaker een lokale lekkernij zouden gaan eten, “Calamari dish”!.....(gebakken Paul....ik bedoel inktvis, gni,gni).
En met zo'n “feestjes” merken we gewoon dat we graag naar huis willen en mijn vader doet er ook echt álles aan om ons weer snel naar huis te laten komen, is het niet dat hij in het ziekenhuis kwam te liggen dan valt hij wel van de fiets met als resultaat gebroken rib en 12 hechtingen in z'n gezicht.
En met zo'n berichten willen we wel de eerste de beste vlucht naar huis nemen, maar iets minder drastische zou ook wel prettig zijn, zodat we de laatste 12 weken nog even met een Big smile zouden kunnen afsluiten.
Dus ik zou zeggen, alléén nog leuke berichten graag, mopjes, geintjes en met flauwe humor mag je ons altijd lastig vallen,... graag zelfs :-).
De lijnen staan open........